Patron

Władysław Anders

Władysław Anders urodził się 11 sierpnia 1892 roku w Błoniu opodal Kutna jako syn Alberta, administratora majątku Krośniewice. Rodzina, od pokoleń spolszczona, pochodziła z Inflant. Po ukończeniu warszawskiej Szkoły Realnej studiował na politechnice w Rydze. Powołany do wojska rosyjskiego odbył służbę w szkole oficerów rezerwy kawalerii, na wojnę 1914 roku wyruszył jako porucznik dragonów. Dowodził szwadronem, później dywizjonem, był trzykrotnie ranny i otrzymał za męstwo krzyż św. Jerzego. Zdążył przed wybuchem rewolucji odbyć kurs Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu.

Do służby polskiej zgłosił się natychmiast po utworzeniu na Białorusi I Korpusu Polskiego. Brał udział w formowaniu 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, następnie był szefem sztabu 1 dywizji strzelców. Po kapitulacji korpusu wobec Niemców przybył do kraju. Kiedy w styczniu 1919 roku gen. Dowbór-Muśnicki został dowódcą Armii Wielkopolskiej, ppłk Anders objął przy nim szefostwo sztabu, a potem był organizatorem i dowódcą 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Po wygaśnięciu walk w Wielkopolsce na czele tego pólku brał udział w wojnie 1920 roku.

W latach 1921-1923 r. ukończył paryską Ecole Superieure de Gurre, awansując następnie do stopnia pułkownika dyplomowanego. W roku 1925 kierował polską ekipą jeździecką, która na międzynarodowych zawodach w Nicei zdobyła Puchar Narodów. W listopadzie 1925 r., po demonstracji oficerów legionowych na rzecz odsuniętego wtedy od władzy marszałka Piłsudskiego został płk Anders Komendantem Warszawy, zaś w dniach zamachów w maju 1926 r. był szefem sztabu dowódcy wojsk rządowych, gen. Rozwadowskiego. Eskortował następnie prezydenta Wojciechowskiego i Witosa do Wilanowa. Mimo to znalazł się wśród pozostawionych w służbie, otrzymując w półtora roku później dowództwo Wołyńskiej Brygady Kawalerii. 1 stycznia 1943 roku awansował na generała brygady. W roku 1937 został dowódcą Nowogródzkiej Grupy Kawalerii, z którą wyruszył na wojnę 1939 roku. W połowie września objął dowództwo Grupy Operacyjnej Kawalerii; 29 września, parokrotnie ranny, został pod Turką internowany przez wojska radzieckie.

Zwolniony po układzie polsko-radzieckim z 30 lipca 1941roku został w sierpniu mianowany przez gen. Sikorskiego dowódcą polskich siła formowanych w ZSRR i jednocześnie awansował do stopnia generała dywizji. Po wyjściu tych sił z ZSRR na Bliski Wschód został dowódcą Armii Polskiej na Wschodzie, w sierpniu zaś 1943 r. wyłonionego z niej 2 Korpusu Polskiego. Dowodził nim w kampanii włoskiej aż do zdobycia Bolonii w kwietniu 1945 roku, jednocześnie od 26 lutego 1945 r. pełniąc obowiązki Naczelnego Wodza z uwagi na pozostawanie gen. Bora-Komorowskiego w niewoli niemieckiej. Funkcję tę przekazał z powrotem gen. Borowi-Komorowskiemu w maju 1945, na krótko przed cofnięciem 6 lipca 1945 mocarstwa zachodnie uznania rządowi polskiemu w Londynie.

Gen. Władysław Anders był przywódcą politycznym kół wojskowych na emigracji Zmarł 12 maja 1970 roku.